Philip Roth – The Biography (1)
Norton heeft de biografie van Blake Bailey uit de handel genomen. Kennelijk gelooft de uitgeverij de beschuldigingen tegen hem van seksueel wangedrag en vinden ze dat voldoende voor zo’n drastische maatregel. Het lijkt me verstandiger geen mening te hebben over wat mensen beweren dat er buiten het zicht van getuigen al dan niet tussen hen is voorgevallen, maar het lijkt er nu op dat met name de hoeveelheid aantijgingen tegen de man voor Norton – en vele anderen – doorslaggevend was om hem te op te nemen in het nog steeds groeiende leger van gecancelde seksuele roofdieren.
Dat heeft allemaal weinig met een correcte rechtsgang te maken, maar dat is dit dan ook niet. Ik wil best geloven dat Bailey een male chauvinist pig met een twijfelachtige moraal is en misschien zelfs nog wel iets veel ergers, maar ik blijf vinden dat je over enig bewijs moet beschikken voordat je iemand ten aanzien van de hele wereld te kijk zet en –minder zwaarwegend – diezelfde wereld ook nog eens berooft van deze langverbeide, geweldige biografie – dat wil zeggen, dat deel ervan dat hem niet al in huis had.
Bailey schrijft goed en vertelt inlevend over zijn hoofdpersoon, en het boek heeft gelukkig ook nog een uitgebreid personen- én zakenregister – iets wat je helaas niet in alle biografieën aantreft. In alle opzichten een geslaagde en nuttige bijdrage aan de literatuur dus en wat maakt het dan uit wie die Bailey zelf is, als hij zich maar dienstbaar maakt aan zijn onderwerp? Ik ben nu halverwege het boek en heb ook niet gezien dat hij een of ander verwerpelijk mensbeeld propageert waar onschuldige lezers wellicht tegen beschermd dienen te worden. Ik heb hem eigenlijk nog nergens iets echt namens zichzelf horen zeggen. Hij heeft geen eigen stem, in die zin is hij de ideale literaire historicus en ‘afwezige’ verteller in de geest van de door Roth zo bewonderde Flaubert. Toch proeven veel mensen in Bailey’s toon al voordat deze verhalen naar buiten kwamen een mate van empathie met Roth die ze verwerpelijk vinden. Want het ironische van dit hele gedoe is dat voordat Bailey op het schavot werd geduwd de messen juist voor Roth zelf werden geslepen.